Ολοταχώς προς την πτώχευση βαδίζει σύμφωνα με τις τελευταίες ενδείξεις η Ελληνική οικονομία και όλα δείχνουν πως μετά το 1893 και τον Χαρίλαο Τρικούπη,ήρθε η σειρά του Γεωργίου Παπανδρέου να αναφωνήσει την φράση''δυστυχώς επτωχεύσαμεν''.
Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός βρίσκονται μπροστά σε ένα αδιέξοδο,καθώς ημέρα με την ημέρα συνειδητοποιούν ότι τα μέτρα λιτότητας που η τρόικα και το Δ.Ν.Τ μας προτάσσουν όχι μόνο δεν βοηθούν την κατάσταση,αλλά την επιδεινώνουν,καθώς οι μειώσεις μισθών επιφέρουν μείωση της εμπορευματικής σφαίρας,που με την σειρά της επιφέρει απολύσεις και ανεργία..Μια κατάσταση ''ντόμινο'' δηλαδή,αφού ήταν εξαρχής προφανές ότι η κυβέρνηση δεν θα φορολογούσε την αστική τάξη,αλλά την εργατική-μικροαστική,αυτή δηλαδή που πάντα πληρώνει το ''μάρμαρο'' σε περιόδους οικονομικής κρίσης.Την τάξη,που εμβρόντητη βλέπει πρώην υπουργούς να υπεξαιρούνται δημόσια περιουσία εκατομμυρίων ευρώ,μέσω σκανδάλων κλπ,και το Ελληνικό κράτος να κάνει για αυτούς τα στραβά μάτια..Μια τάξη που βλέπει v.i.p κάθε είδους να χρωστάνε στην εφορία μεγάλα χρηματικά ποσά και να τους κάνει διακανονισμό με απίστευτα ευνοικούς όρους..Οι μεσαίες και κατώτερες τάξεις λοιπόν,είναι αυτές που θα νιώσουν ακόμα πιο πολύ στο πετσί τους την κρίση..Καθώς το Ελληνικό κράτος και ο ''σοσιαλισμός'' που διαπνέει το ΠΑ.ΣΟ.Κ,υποθηκεύει περιουσίες για χρωστούμενα 2-3.000 ευρώ.
Η λεγόμενη αστική τάξη,για να το θέσω με όρους Μανιφέστου και Μαρξισμού,σίγουρα έχει επηρεαστεί και εκείνη από την κρίση,όμως σε αυτή την δύσκολη συγκυρία που η χώρα έχει την ανάγκη οικονομικής βοήθειας και ανάπτυξης,η τάξη αυτή λάμπει δια της απουσίας της..Και απουσιάζει,καθώς οι όροι του καπιταλιστικού συστήματος,του οποίου οι άνθρωποι αυτοί είναι υπέρμαχοι,είναι ρητοί και κυνικοί.
Και θα δανειστώ την περίφημη φράση του Θ.Μητρόπουλου,την περίοδο της Παράγκας στο ελληνικό ποδόσφαιρο,για να περιγράψω την ''έγνοια'' των απανταχού καπιταλιστών...Εμείς να βγάζουμε λεφτά και να τρώμε με 10 κουτάλια,και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμ@@@@@ νε.
Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός βρίσκονται μπροστά σε ένα αδιέξοδο,καθώς ημέρα με την ημέρα συνειδητοποιούν ότι τα μέτρα λιτότητας που η τρόικα και το Δ.Ν.Τ μας προτάσσουν όχι μόνο δεν βοηθούν την κατάσταση,αλλά την επιδεινώνουν,καθώς οι μειώσεις μισθών επιφέρουν μείωση της εμπορευματικής σφαίρας,που με την σειρά της επιφέρει απολύσεις και ανεργία..Μια κατάσταση ''ντόμινο'' δηλαδή,αφού ήταν εξαρχής προφανές ότι η κυβέρνηση δεν θα φορολογούσε την αστική τάξη,αλλά την εργατική-μικροαστική,αυτή δηλαδή που πάντα πληρώνει το ''μάρμαρο'' σε περιόδους οικονομικής κρίσης.Την τάξη,που εμβρόντητη βλέπει πρώην υπουργούς να υπεξαιρούνται δημόσια περιουσία εκατομμυρίων ευρώ,μέσω σκανδάλων κλπ,και το Ελληνικό κράτος να κάνει για αυτούς τα στραβά μάτια..Μια τάξη που βλέπει v.i.p κάθε είδους να χρωστάνε στην εφορία μεγάλα χρηματικά ποσά και να τους κάνει διακανονισμό με απίστευτα ευνοικούς όρους..Οι μεσαίες και κατώτερες τάξεις λοιπόν,είναι αυτές που θα νιώσουν ακόμα πιο πολύ στο πετσί τους την κρίση..Καθώς το Ελληνικό κράτος και ο ''σοσιαλισμός'' που διαπνέει το ΠΑ.ΣΟ.Κ,υποθηκεύει περιουσίες για χρωστούμενα 2-3.000 ευρώ.
Η λεγόμενη αστική τάξη,για να το θέσω με όρους Μανιφέστου και Μαρξισμού,σίγουρα έχει επηρεαστεί και εκείνη από την κρίση,όμως σε αυτή την δύσκολη συγκυρία που η χώρα έχει την ανάγκη οικονομικής βοήθειας και ανάπτυξης,η τάξη αυτή λάμπει δια της απουσίας της..Και απουσιάζει,καθώς οι όροι του καπιταλιστικού συστήματος,του οποίου οι άνθρωποι αυτοί είναι υπέρμαχοι,είναι ρητοί και κυνικοί.
Και θα δανειστώ την περίφημη φράση του Θ.Μητρόπουλου,την περίοδο της Παράγκας στο ελληνικό ποδόσφαιρο,για να περιγράψω την ''έγνοια'' των απανταχού καπιταλιστών...Εμείς να βγάζουμε λεφτά και να τρώμε με 10 κουτάλια,και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμ@@@@@ νε.
Πολύ καλό άρθρο Αντώνη. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι η "λύση" του ΔΝΤ, είναι ένα μεγάλο φιάσκο. Δεν έχουμε κυβέρνηση. Εχουμε διαχειριστές συμφερόντων από έξω. Ξεπουλήσαμε τη δημόσια περιουσία, δεν αξιοποιούμε κανέναν από τ απλεονεκτήματα μας. Είναι κρίμα, αλλά ο λαός οφείλει να αντιδράσει. Δεν αρκούν απλές διαμαρτυρίες. Η σκέψη και η κρίση ενός γεγονότος είναι το πρώτο βήμα, το επόμενο είναι η πράξη.
ΑπάντησηΔιαγραφή